Etymologia nazwy miejscowości pochodzi od słowa chwast i utworzona za pomocą przyrostka „-in(o)”. Dzisiejsza forma utrwaliła się od okresu międzywojennego. Wcześniejsze zapisy brzmią: Quassino, niemiecka postać – Quaschin. W języku kaszubskim – Chwaszczëno.
Pierwsze zmianki w źródłach historycznych o Chwaszczynie pochodzą z 1283 roku. Czterdzieści lat wcześniej możemy znaleźć wzmianki o posiadłości Wassino (dzisiaj Chwaszczyno), która książę Pomorza Sambor, brat Świętopełka, podarował klasztorowi Norbertanek w Żukowie. Do tego czasu Chwaszczyno było własnością książęcą. W latach 1240-1283 ziemie te należały do Żukowa. W 1283 roku książę pomorski Mestwin II zapisał osadę klasztorowi cysterskiemu w Oliwie z czternastoma innymi wioskami, jako wynagrodzenie za ziemie gniewską, którą zabrali Krzyżacy. Oprócz Chwaszczyna zakon otrzymał również pobliski Tuchom. Ziemię te odtąd stały się przedmiotem między klasztorem żukowskim a oliwskim. Z początkiem XIV wieku klasztor ostatecznie uznał zwolnienie od opłat dziesięcin Biskupskich z nowszych posiadłości w zamian za trzy wsie, wśród których było Chwaszczyno wraz z należącymi do tej osady łąkami z Mierzei Wiślanej. Od tego czasu aż do sekularyzacji w 1773 roku wieś należała do biskupów włocławskich. 5 sierpnia zgodnie z Traktatem Rozbiorowym Chwaszczyno zostaje przydzielone państwu pruskiemu rządzonemu przez Fryderyka II. Na podstawie traktatu wersalskiego z 1919 roku wieś powraca w granice państwa polskiego. 10 Lutego 1920 roku miejscowość została zajęta przez wojska polskie tzw. Frontu Pomorskiego.
